اجتماعی - تن ها

پیش از ا

پیش از پیش از اینها فکر می کردم خدا                  خانه ای دارد میان ابرها
مثل قصر پادشاه ِ قصه ها                        خشتی از الماس و خشتی از طلا
پایه های برجش از عاج و بلور                 بر سر تختی نشسته با غرور
ماه برق ِ کوچکی، از تاج او                      هر ستاره پولکی، از تاج او
اطلس پیراهن ِ او، آسمان                      نقش ِ روی دامن او، کهکشان
رعد و برق شب، صدای خنده اش            سیل و طوفان، نعره توفنده اش
دکمه پیراهن او، آفتاب                           برق تیغ و خنجر او، ماهتاب
هیچکس از جای او آگاه نیست                 هیچکس را در حضورش، راه نیست
پیش از اینها خاطرم دلگیر بود               از خدا در ذهنم این تصویر بود
آن خدا، بی رحم بود و خشمگین               خانه اش در آسمان، دور از زمین
بود، اما در میان ما نبود                        مهربان و ساده وزیبا نبود
در دل او دوستی جایی نداشت                 مهربانی هیچ معنایی نداشت
هر چه می پرسیدم از خود، از خدا            از زمین، از آسمان، از ابرها
زود می گفتند، این کار خداست               پرس و جو از کار او، کاری خطاست

آب گر خوردی عذابش آتش است هر چه میپرسی جوابش آتش است

تا ببندی چشم، کورت می کند               تا شدی نزدیک، دورت می کند
کج گشودی دست، سنگت میکند            کج نهادی پای، لنگت میکند
تا خطا کردی عذابت می کند                 در میان ِ آتش آبت می کند

با همین قصه دلم مشغول بود                خوابهایم پر ز دیو و غول بود

نیت من در نماز و در دعا                     ترس بود و وحشت از خشم خدا

هر چه می کردم، همه از ترس بود            مثل ِ از بر کردن یک درس بود

مثل تمرین ِ حساب و هندسه                  مثل تنبیه ِ مدیر ِ مدرسه

مثل صرف فعل ِ ماضی، سخت بود         مثل تکلیف ِریاضی، سخت بود

تا که یکشب دست در دست پدر                راه افتادم، به قصد یک سفر

در میان راه، در یک روستا                      خانه ای دیدیم، خوب و آشنا

زود پرسیدم، پدر اینجا کجاست ؟               گفت اینجا خانه خوب خداست!

گفت اینجا می شود یک لحظه ماند            گوشه ای خلوت نمازی ساده خواند

با وضویی، دست و رویی تازه کرد            با دل خود، گفتگویی تازه کرد

گفتمش پس آن خدای خشمگین                خانه اش اینجاست؟ اینجا در زمین؟

گفت آری خانه او بی ریاست                  فرش هایش، از گلیم و بوریاست

مهربان وساده و بی کینه است                مثل نوری در دل آیینه است

می توان با این خدا، پرواز کرد                سفره دل، را برایش باز کرد

می شود درباره گل حرف زد                     صاف و ساده، مثل بلبل حرف زد

چکه چکه مثل باران، حرف زد                  با دو قطره از هزاران، حرف زد

می توان با او صمیمی حرف زد                مثل یاران ِ قدیمی، حرف زد

میتوان مثل علف ها، حرف زد                 با زبان بی الفبا حرف زد

میتوان درباره هر چیز گفت                    می شود شعری خیال انگیز گفت

تازه فهمیدم، خدایم این خداست                این خدای مهربان و آشناست

دوستی از من به من نزدیک تر                  از رگ گردن به من نزدیک تر

الهی شکر

یک "مقدس اردبیلی"بود که ماههای رمضان منبر میرفت.البته جزء "علما" بوده،منتها ماه رمضان برای "ثواب"منبر میرفته.هرروزی یک شکر میکرد،باسم "سی شکر" !روزانه یک نعمتی را کشف میکرده برای مردم،ومردم می گفتند شکر!یک روز مثلا" میآمده میگفته"مردم،شکر!شکر کنید!"همه می گفتند،الهی شکر.می گفته که "خوب،نپرسیدید چرا شکر کنیم؟"مردم می پرسیدند،"خوب،چرا شکر کنیم؟"می گفته که فردای قیامت،اگر این ملائکه عذاب آمدند و از شما پرسیدند که "خدا که بشما عقل داد،شعور داد،هوش داد،استعداد داد،سلامتی داد،توانائی داد،چرا بحرف من عمل نکردید؟چرا کار خوب نکردید؟چرا بمردم کمک نکردید؟چرا گناه کردید؟چرا بد کردید؟"شما که آدم عامی هستید و نمی فهمید و نمی دانید که چه طوری جواب خدا را بدهید،"خدا را شکر کنید" که خدا علمائی مثل ما خلق کرده ،تا وقتی که خداوند چنین سئوالهائی را از شما میکند به او بگویند"قربان،جواب ابلهان باشد خموشی"!یعنی اینها-مردم-ابلهند و جوابی ندارند بدهند!

فردا میگوید شکر دوم!بگوئید"الهی شکر" آنها هم میگویند"الهی شکر"بعد می پرسند،چیه آقا؟چه شکری؟شکر برای چه؟میگوید این الاغی که سوار میشوید،اگر خدای نکرده خداوند جوری خلقش میکرد که پشتش مثلا" یک شاخ قرار داشت،آنوقت چکار میکردید؟حالا پشت الاغ شاخ ندارد بلند بگو "الهی شکر"!

پس فردا،شکر سوم!می گفت،بگوئید:"الهی شکر"آنها هم می گفتند"الهی شکر"؛اما چه شکری آقا؟شب تابستان،روی پشت بام که نشسته ای،یک کاسه سکنجبین کنارت میگذاری،خیار هم در آن میریزی،یک کمی سیاه دانه هم میریزی،یخ هم میریزی،آب هم رویش میبندی،"تگرگی"اش می کنی و میگذاری بالای سرت و دور و بر آن را آب پاشی می کنی و می گیری می خوابی،نیمه شب که بلند میشوی اگر جبرئیل که از روی آسمان رد میشود،طوری ساخته میشد که میتوانست بشاشد! و تو یک مرتبه میدیدی که توی کاسه ات مدفوع جبرئیل است،آنوقت چکار می کردی؟حالا که خداوند"علی اعلی"جبرئیل را یک جوری ساخته که نمی شاشد،پس الهی شکر!

این-گرچه الان بعنوان شوخی تلقی می کنیم-فلسفه زندگی ماست!توده ما را نگاه کنید که به چه چیزها راضی اند آنها که مذهبی ترند،مومن تر و مقدس ترند،چقدر راضی ترند!؟بهمان میزانی که مفلوک ترند و بدبخت تر،بهمان میزان هم بر"نعمات"!خداوند شاکرتر.شکر اینگونه استحمارگرانه یعنی چه؟!این،درست برعکس آن شکر آگاهانه است که"آگاهی بر نعمت"است .این"غقلت از نعمت"است، و"غفلت از محرومیت"است.این،ندانستن و غفلت از نعمت هائی است که از دستشان گرفته اند.دائما" میگویند"الهی شکر"،خدارا شکر که باز از این بدتر نشده!"همیشه به پائین دست نگاه کن"! ... خوب!اما اگر قرار بر این باشد،دیگر کسی چرا بجلو برود؟اکر قرار باشد که ما به افغانستان نگاه کنیم،افغانستان به یمن نگاه کند،یمن به موزامبیک نگاه کند،پس اصلا" چرا تکان بخوریم؟چرا؟این شکر واینگونه "خدا را شکر" فلسفه عقب گرد است و بزرگترین مصیبت !

چه باید